WE hebben voor elkaar gekozen. We hebben beide een ontwikkeling doorgemaakt, het transformatieproces, die ons nu zover heeft gebracht dat we elkaar in ons leven kunnen toelaten. Zij heeft haar angst overwonnen en heeft rust gevonden. En ik heb veel meer balans gevonden en ben ook tot rust gekomen. Na 4 keer afscheid nemen is het nu zover dat we, hopelijk definitief, gekozen hebben voor elkaar. We bellen elke dág en hebben elkaar afgelopen weekend weer ontmoet.

Het was hemels!!!

Lieve groet, Jacco

Het is niets anders dan een rollercoaster, een emotionele rollercoaster. De ene dag kan zo verschillen van de andere dag, sterker nog, de stemmingswisselingen kunnen elkaar zelfs enkele malen per dag opvolgen. Afgelopen week was een mega slechte week. Een week die zich kenmerkte in het verliezen van het geloof. Ik kan het al voelen wanneer ik opsta. Het is een soort van zwaar gevoel in mijn buik, een weerstand om de dag te moeten beginnen, bang dat het weer ploeteren zal worden. Het is niet te bevatten hoe snel mijn negatieve spiraal in kan zetten en mij mee kan sleuren naar de bodem van de put. Zo diep zelfs, dat ik die week af en toe serieus mijn geloof in alles opgaf. Ik gaf het op. Ik geloofde er niet meer in. Ik geloofde niet meer in tweelingzielen, ik geloofde niet meer in de engelen, in gidsen, in mijzelf… Ik besefte mij dat ik al duizenden vragen aan mijn engelen en gidsen had gesteld en dat ik daar eigenlijk nooit antwoord op had ontvangen. Natuurlijk heb ik dat wel, maar op die donkere dagen kon ik mij alleen nog maar herinneren dat ik zo ontzettend vaak aan mijn gidsen en de engelen had gevraagd of ik alsjeblieft een keer mocht vernemen hoe het verder moest. Maar afgelopen week besefte ik mij dat ik op al die vragen al maanden geen antwoord had ontvangen. Ik werd hoe langer hoe depressiever. En hoe verschrikkelijk verdrietig werd ik door mijn geloof los te laten, door het geloof los te , dat er engelen bestaan, dat het universum bestaat en dat er gidsen zijn die mij leiden. Hoe verdrietig werd ik van het besef dat ik me al die jaren vergist had. Hoe kon ik me zo vergissen? In eenzaamheid en afzondering kwam ik steeds dichter bij mezelf. De antwoorden werden me wel aangereikt, maar was ik wel ooit eerlijk naar mezelf geweest, eerlijk naar jezelf zijn, zoooo dat is moeilijk!!! Kon ik nog wel vertrouwen op en in mijzelf? Het enige waar ik nog in geloofde was de Wet van de Aantrekkingskracht, zuiver omdat dat natuurkundig bewezen kan worden en ik er zelf genoeg ervaring mee heb. Ik zou het wel weer allemaal alleen moeten doen, zoals al mijn hele leven ik alles alleen doe en alleen opknap.

Maar het meest baal ik dan toch van mijn tweelingziel. Hoe kwaad ben ik dan op haar dat ik haar ooit ben tegengekomen. Dat mijn toen prettige leven van het ene op het andere moment volledig werd vernietigd. Dat alles waar ik ooit in geloofde gewoon een illusie bleek te zijn.Iemand moet toch de schuld krijgen voor mijn verdriet en ellende? En zelfs in al die diepe dalen, in al die baalmomenten bleef ik onvoorwaardelijk veel van haar houden, meer als van mezelf, meer als van mijn eigen leven. En toen brak ik…. de sluizen gingen open en zorgden uiteindelijk weer voor dikke rode ogen. Ik moest bekennen dat hoe hard ik telkens ook riep dat ik niet meer geloofde, dat ik er niks meer mee te maken wilde hebben, onder alle lagen van emoties was er gewoon het besef dat ik nog steeds geloofde. Ik kon mijn geloof niet opgeven, want het was er gewoon. Ik kan niet meer terug naar niet geloven. Het zit diep in mij verankerd en zal waarschijnlijk nooit meer verdwijnen. Het soort innerlijk weten.

En dan lees ik toevallig een stuk: . De mens moet zelf achter zijn eigen antwoorden komen, want dat is zijn weg, zijn les. Alleen daardoor worden de lessen geleerd. Deze zin raakte mij diep in mijn besef. Maar tevens is dat ook een lastig stuk. Alle controle kwijt, geen antwoord op het waarom, antwoorden in jezelf vinden, die je op zijn zachts gezegd onderuit halen, die je amper uit durft te spreken. En dan nog blijft de vraag bestaan…waarom? Waar moet dit naartoe….waarom is me zoveels moois in de schoot geworpen en kan ik er zoweinig mee. Is het om me te dwingen keuzes te maken, om mezelf kritisch onder de loep te nemen (dit gebeurd trouwens al meer als me lief is en hetgeen ik soms te zien krijg bevalt me niet altijd) om mijn leven tot nu toe te evalueren? Om me te leren dat er een vorm van liefde bestaat die alle perken te boven gaat, waardoor alles om je heen betrekkelijk wordt, waardoor je alleen maar liefde voelt.

Maar waarom dan ook zo,n intens missen, een gevoel alsof je verscheurd bent?

Antwoorden die ik niet allemaal meteen kan vinden, misschien moet ik nog stiller zijn en kom ik er ooit achter wat de bedoeling is van dit…zodat het me weer een helder beeld geeft van mijn levenspad….want wat is het makkelijk als je je vast kunt houden aan een bepaald vooruitzichten en wat is het moeilijk als dit allemaal weg valt en je antwoorden in jezelf vindt waar je nog helemaal niet aan durft.

Anoniem

Mijn God hoe kan ik jou ooit weerstaan, is het laatste wat ik denk, en daarna voel ik alleen maar. Ik voel liefde, herkenning,een onvoorwaardelijk houden van.

Daar te midden van al die mensen, die er plots niet meer zijn. En ik zet een stap voel je hand, voel je energie,voel je nabijheid, voel je “zijn. Nooit was een ontmoeting zo “life changing” als de onze. Het is fantastisch en mijn leven krijgt kleur. Vanaf dat moment.

Onbekend

Mijn verhaal is in 2012 begonnen. Ik ken mijn tz nu bijna drie jaar en ben helemaal hotel de botel van hem. Hij kwam op mijn pad als rijinstructeur en er was al meteen iets, alleen kon ik het niet benoemen. Na hem een aantal keren ontmoet te hebben werd mijn verwarring alleen maar groter en kwamen de huilbuien. Mijn broer waar ik een goede band mee had is in 2012 overleden . Mijn tz is 2012 met zijn eigen rijschool gestart en moest daarvoor het nodige afhandelen. Zo zag ik zijn rijbewijs en zag toen dat hij dezelfde dag jarig is als mijn broer, op de achterkant van zijn rijbewijs zag ik mijn verjaardag staan, hij heeft toen zijn laatste examen gedaan. Ook lijkt hij op mijn broer. Dat kon geen toeval zijn. Ik heb toen een medium ingeschakeld en gevraagd of zij mij kon zeggen of mijn broer iets met deze ontmoeting te maken had. En inderdaad mijn broer heeft hem op mijn pad gestuurd als maatje en deler van levenswijsheden.

Kort daarna zag ik een close-up foto van hem op facebook en kreeg toen een klap in mijn gezicht en de tranen stroomden over mijn wangen. Toen heb ik een vriendin van mij, die paranormaal is, gevraagd of zij eens naar de foto wilde kijken. Dat heeft ze gedaan en ze zei me toen dat ik eens over tweelingzielen moest gaan lezen op internet. Er zou mij dan heel veel duidelijk worden. Dat heb ik dus gedaan, had nog nooit van tweelingzielen gehoord, en ja toen viel het kwartje. Ik heb mijn tz gezegd dat ik ‘zielsveel’ van hem houd zonder bijbedoelingen en hij zei ‘dat weet ik toch’. Toen ik hem vroeg wat hij voelde zei hij ‘ik begrijp wat je bedoelt, maar ik voel het niet’. Wel voel ik me hier heel erg thuis en vertrouwd. Het lijkt of ik al jarenlang bij jullie over de vloer kom.

Vanaf dat moment had ik regelmatig contact met hem door email, sms, telefonisch en kwam hij regelmatig over de vloer. We spiegelden elkaar enorm en ik voel dat er, in ieder geval bij mij, wel wat veranderd is. Ook al ontkent hij, bij hem zie ik zodra we elkaar in de ogen kijken, dat er ook het nodige gebeurt . Er zijn van die subtiele dingen die boekdelen spreken. Als hij bij ons aan de deur komt staat hij me met gespreide armen. Als ik dan de tranen in de ogen krijg zie ik bij hem hetzelfde gebeuren. Hij probeert zijn emoties zoveel mogelijk te verbergen. We zitten beiden in een relatie en dat maakt het gecompliceerd. Hij kan er met zijn vrouw niet over praten want zij begrijpt het niet terwijl ik er met mijn partner gelukkig wel goed over praten kan en hij er voor me is.

Inmiddels zijn we 2 ½ jaar verder en is er veel gebeurd. Sinds hij zijn goedlopende rijschool heeft, is het contact minder geworden en vlucht hij voor zijn gevoel. Hij is enkel met zijn werk bezig en werkt zo’n 80 uur per week. Ik vind dat heel moeilijk en mis hem. Ik heb geprobeerd tot hem door te dringen maar dat heeft een averechtse uitwerking. Hij heeft me zelfs van fb gegooid en hebben sinds weinig tot geen contact meer. Omdat hij in hetzelfde dorp woont als ik en ik hem regelmatig tegenkom in zijn leswagen is dit voor mij extra moeilijk. Ik doe alle moeite om hem los te laten hoe moeilijk dit ook is. Sinds het moment dat ik hem heb leren kennen komen er ook lichamelijke klachten om de hoek kijken.

Onlangs ben ik hem tegen het lijf gelopen en toen ik hem zag schrok ik van zijn uiterlijk. Hij heeft een vorm van huidkanker in zijn gezicht en dat manifesteerde zich in alle hevigheid. Hij keek me aan en ik kreeg de tranen in mijn ogen. Hij zei me dat hij begreep dat ik het moeilijk had. Hij vroeg me om rust en tijd en zei ‘het komt goed’. ‘Ik kom echt wel weer’. Ook zei hij me dat ik gelijk had. (ik had een spreuk op zijn fb gezet ‘wie zichzelf voorbijloopt, ziet de struikelblokken niet waardoor hij mij van fb heeft gegooid.’) Bij het afscheid zei hij me ‘hou je goed’. Ik ben huilend naar huis gefietst met een dubbel gevoel. Enerzijds dat hij er zo uitzag maar tegelijkertijd heel blij omdat ik weet dat hij heel hard aan het werken is. Dat geeft mij vertrouwen. Ik hou zielsveel van hem!

CvH

De eerste keer toen ik haar ontmoete, dat was bij vrienden thuis, en ik voelde liefde in mij hart voor dat ze binnen kwam , voelde de liefde op mij afkomen. Wist alleen niet wie of wat tot ik haar zag.

Anoniem